Jennifer Blake HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Chcesz wiedzieć, czy to przeminie, kiedy przestaną mnie nękać myśli o lsabel? - Głos Refugia
nabrał łagod�ności.
- Tak, chyba tak.
- Więc odpowiedz brzmi: nie. Nie przeminą. I me o tym myślałem, kiedy jechaliśmy.
- A o czym?
Przysunął się do niej.
- Ach, Pilar, przy tobie wszystko staje się takie proste �powiedział zdławionym, nieco drżącym
głosem. - Co ty robisz, że tak na mnie działasz?
- Nie rozumiem?
Wyciągnął rękę i przesunął opuszkami palców po jej policzku, powiódł nimi po jej szyi i zatrzymał
dłoń na
wzniesieniu piersi.
- Dla mnie jesteś kwintesencją życia. W tobie jest si�ła. Zazdroszczę ci, bo ja jej nie mam.
Pozwolisz mi czer�pać z siebie energię? Udzielisz mi swojej siły?
- Czy to znaczy, że ... mnie pragniesz?
- Właśnie to próbuję ukryć pod potokiem słów, bo boję się odmowy.
- Jestem tylko kobietą.
- Tak, kobietą. Ale dla mnie niezwykłą. Tęsknię, żeby cię zamknąć w ramionach, abyś ty mnie
zamknęła w so-
bie. Pragnę ciebie teraz, tutaj, w tej chwili, jak nigdy ni�kogo przedtem. Nie sądziłem, że może mi
jeszcze na tym zależeć. Kochaj mnie albo zabij. Nie, nie słuchaj tych bzdur szaleńca,
doprowadzonego do ostateczności. Od�rzuciłem litość, nieprawdaż? A więc kochaj mnie, aby
cieszyć się nocą, a ja obiecuję, że postaram się, żeby trwa�ła długo.
Jak mogła odmówić? Szczerze mówiąc, wcale nie mia�ła ochoty się wzbraniać. Czyż nie po to
właśnie przyszła tu za nim? Nie szukał współczucia ani rozgrzeszenia, lecz przecież nie tylko słowa
niosą ulgę.
Nie czuli, że ziemia pod derką jest twarda i pełno na niej drobnych kamieni. Nie ziębiło ich nocne
powietrze. N ic się nie liczyło, nic im nie przeszkadzało. Byli sami na świecie pod niebem
obsypanym gwiazdami z księży�cem jak melon. Pieszczotami delikatnymi jak nić poro�zumienia
między nimi budzili zmysły, by zanurzyć się w studni namiętności aż po samo dno zapomnienia.
Z ustami złączonymi w długim, głębokim pocałunku, ściągali z siebie ubrania. Nagie ciała - jego
muskularne i twarde, jej delikatne i miękkie - splotły się w harmo�nijnym uścisku, godnym dłuta
antycznych mistrzów. Szorstkie włosy na jego piersi łaskotały jej usta i kłuły w język, kiedy
pieszcząc płaskie sutki, zmieniła je w twarde wzgórki. Mięśnie jego pleców poruszały się pod jej
dłońmi jak powrozy obciągnięte satyną. Zachwy�cała ją gładkość muskularnych ud, obejmujących
jej no�gi. Ciepła wilgoć jego oddechu przyprawiała ją o dresz�cze rozkosznego oczekiwania.
Wspólnie odnalezli rytm, który rozciągnął czas w nie�skończoność i wyniósł ich na granicę
wytrzymałości. Re�fugio splótł palce z jej palcami i całował pulsujące miej�sce we wgłębieniu jej
szyi. Stwardniałymi od szpady dłońmi pieścił jej piersi, gładził brzuch i błądząc coraz niżej,
rozpalał płomień gdzieś w głębi jej ciała.
Kiedy w nią wniknął, eksplozja namiętności wywoła�ła w niej gwałtowną tęsknotę za
zaspokojeniem. Unosiła biodra i wstrząsana siłą jego pchnięć, wychodziła na�przeciw jego ruchom,
aż razem, nieważcy i zachwyceni, stopieni w jedno, poszybowali ku szczytom ekstazy.
Rozdział XX
Do misji San Juan dotarli o zmierzchu. Wygrzane słońcem, obrośnięte winoroślą jasne mury kolonii
oto�czyły ich jak życzliwe ramiona. Sylwetka kościoła z da�chem dzwonnicy połyskującym w
ostatnich promie�niach słońca, widok księdza w przykurzonej sutannie, idącego im na powitanie,
oraz chóralny śpiew Indian, niosący się w cichym wieczornym powietrzu, napełniły ich serca
otuchą i nadzieją. Po raz pierwszy od wielu tygo�dni poczuli się bezpieczni.
Nie pojechali do miasta San Antonio de Bexar ani nie zatrzymali się w żadnej z misji, które na
podobieństwo korali nanizanych na wstążkę rozmieszczone były jedna przy drugiej wzdłuż brzegu
rzeki San Antonio. Na ostat�ni przystanek przed powrotem do rodzinnej hacjendy Charro wybrał
San Juan. Jego matka darzyła to miejsce szczególnym sentymentem. To tu jako dziecko nauczyła
się katechizmu. To właśnie do tej, najbardziej oddalonej od miasta misji zajeżdżali czasami jej
rodzice, potomko�wie osadników z Wysp Kanaryjskich. Dobrotliwy padre nakarmi ich i
przenocuje, zapewniał ich Charro, a jeżeli wyruszą w drogę z samego rana, szybko powinni dotrzeć
do hacjendy jego ojca.
Kościół otaczało kilka budynków z wypalanej na słoń�cu cegły: plebania, w której mieszkał ksiądz
wraz z po�magającym mu zakonnikiem, spichrz, stajnia, kuznia oraz warsztat tkacki. Wzdłuż muru
stały chaty Indian, tu i ówdzie widać było kurniki, a także ceglane paleniska do gotowania strawy.
N ad misją dominował kościół, dzięki któremu powstała. Ksiądz zaproponował przyby�szom, by
zaszli do środka i zmówili dziękczynną modlitwę za szczęśliwą podróż. Poszli za nim posłusznie,
po części przez szacunek dla kapłana, ale także z potrzeby serca. Niektórzy z nich przestąpili próg
świątyni po raz pierwszy od wielu lat.
Kościół był skromny i niezbyt duży, lecz ascetyczność stylu i surowy wygląd kamiennych łuków
zsyłały spokój i budziły szacunek. Stacje Męki Pańskiej, podobnie jak ołtarz, wyrzezbił w tutejszym
drewnie jakiś zdolny snycerz. Gdzieniegdzie widać było nawet oszczędne złocenia. Jedyny barwny
akcent stanowiła figura Matki Boskiej, starannie pómalowana jaskrawymi farbami. Z prostych
obrazów emanowała siła i energia charakterystyczna dla sztuki Nowego Zwiata. Tylko dwa olejne
płótna wyglądały na przywiezione z Hiszpanii. Nietrudno było zrozumieć, dlaczego matka Charro
upodobała sobie to właśnie miejsce.
Widok Indian, poruszających się spokojnie po misji, sprawiał dziwne wrażenie. Większość ich
pochodziła z okolic Mexico City. Ich przodkowie, nawróceni na wiarę chrześcijańską,
przywędrowali do misji z południa, aby pomagać pierwszym hiszpańskim księżom. Pozostali
należeli do licznych plemion zamieszkujących pobliskie tereny. Byli wśród nich Indianie Borrado,
Takame, a nawet kilku Apaczów-Lipanów, którzy przyjęli naukę kościoła. Według słów Charro
Apacze dzielili się na bardzo wiele szczepów i choć większość ich toczyła niekończące się wojny,
zdarzały się także pokojowo nastawione szczepy.
Zgodnie z przewidywaniami Charro padre zaproponował gościnę. Charro, jako syn starego
przyjaciela kościoła, a także dona Luisa zostali zaproszeni na kolację do
plebana. Refugia i Pilar spotkał taki sam zaszczyt, bo ojczulek był bardzo ciekawy sprawozdania z
długiej podróży lądem. Jednak Refugio wymówił się od wspólnego posiłku, a Pilar poszła w jego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf