HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Miały odtąd nosić turbany jako symbol ich niskiej pozy�cji społecznej. Należało podejrzewać, że
rozmowa z ta�kim urzędnikiem nie będzie należeć do przyjemnych, ale niebezpieczeństwo, że
zostaną rozpoznani, wydawało się niewielkie, ponieważ senor Miró zbyt długo piasto�wał
przeróżne urzędy w Luizjanie.
Być może przy odrobinie szczęścia obejdą się bez po�zwolenia na pobyt. Kiedy dona Luisa stawi
się u guber�natora, spróbuje usprawiedliwić ich nieobecność. Przy pomocy swego kobiecego
wdzięku, powołując się na istotne przeszkody, na pewno zdoła przekonać szacow�nego
dżentelmena, aby wyznaczył jej gościom pózniejszy termin, a oni do tego czasu postarają się uporać
z tym, co mają do załatwienia.
Ciekawe, czy don Esteban powiadomił gubernatora, że przywiózł Vicente, i czy wyjaśnił mu, kim
on jest. Dona Luisa spróbuje się tego dowiedzieć. Naturalnie zacho�wując przy tym największą
ostrożność.
Przy obiedzie dyskutowali zawzięcie, jak uwolnić bra�ta Refugia. Baltasar uważał, że najlepiej
przypuścić otwarty atak na dom, ale ten pomysł odrzucono jako zbyt niebezpieczny i dla Vicente, i
dla nich. Enrique
proponował, by zakraść się po ciemku do domu i upro�wadzić młodego Carranzę. Jednak według
informacji, ja�kie udało im się zebrać, Vicente był na noc przykuwany łańcuchem do ściany. Poza
tym wieczorem zjawiali się przed posiadłością dodatkowi strażnicy. Charro dowo�dził, że należy
dostać się do domu podstępem i zasko�czyć don Estebana, najlepiej podczas posiłku, kiedy
Vi�cente mu usługuje. Refugio był skłonny przychylić się do tego pomysłu, chciał tylko wiedzieć,
jak Charro wprowadzi go w czyn. Jak niby zamierza wejść na teren posiadłości, nie ściągając na
siebie uwagi strażników?
- Możemy udawać trupę ulicznych artystów - podsu�nął nieśmiało Enrique. - Poprosimy don
Estebana, żeby uczynił nam ten zaszczyt i obejrzał popis.
- Albo przekupmy żołnierzy. Niech pożyczą nam na parę godzin swoje mundury, a my pod
pretekstem, że do miasta wdarli się niebezpieczni przestępcy, zażądamy od don Estebana, aby
pokazał nam swoje pozwolenie na po�byt.
- To takie niebezpieczne - jęknęła pod nosem Isabe1, dłubiąc łyżeczką w deserze. - Zbyt duże
ryzyko ... zbyt duże.
Refugio cierpliwie przysłuchiwał się wszystkim po�mysłom, w zamyśleniu kiwając głową. Zawsze
taki pew�ny siebie, tym razem był bardzo ostrożny, jakby lęk o los brata odebrał mu umiejętność
decydowania.
W ciszy, jaka zaległa w pokoju, głos Pi1ar zabrzmiał bardzo donośnie.
- Dzisiaj przed dom zajechała kobieta - zaczęła. �Sprzedawała jarzyny i zioła. Kiedy kucharka doni
Luisy ją zawołała, tamta podjechała wozem pod kuchenne drzwi. Potem obie siedziały z godzinę,
popijając rum. Wi�działam, jak przejeżdżało tędy kilka takich handlarek.
Baltasar i Enrique spojrzeli na nią, po czym dali sobie znak brwiami. Charro, nie podnosząc oczu
znad talerza,
kruszył widelcem chleb. Isabel zdawała się myśleć nad czymś intensywnie.
- Moja droga, naprawdę ... - Dona Luisa odwróciła się do Pilar. - Nie rozumiem, dlaczego ...
- Niech mówi dalej - uciszył ją Refugio, patrząc z uwagą w twarz Pilar.
- Wygląda na to, że nikt nie zwraca uwagi na domo�krążców. Kręcą się po ulicach i sprzedają
najróżniejsze rzeczy. Jedni zbierają stare szmaty albo ostrzą noże i no�życzki, inni reperują
dziurawe garnki. Niektórzy noszą swoje towary na tacy, ale też wielu jezdzi wozami. Na ta�kim
wozie z łatwością można ukryć jednego albo nawet dwóch mężczyzn.
Kiedy skończyła, podniosła wzrok na Refugia. Po�chwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się
przelotnie.
- Tym razem nie mamy pod ręką płaczącego niemow�lęcia - zwrócił się do Pilar.
- Nie - zgodziła się. - Ale będzie ze mnie wspaniała przekupka.
- Nie ma mowy.
Liczyła się z tym, że może protestować.
- Dlaczego? - nadąsała się. - Przecież w Kordobie da�łam sobie radę.
- Tak. Ale tu nie Kordoba. Don Esteban nie zrezy�gnuje łatwo z Vicente, nawet jeżeli zostanie
zaskoczony. - W Kordobie też było niebezpiecznie.
- Dobrze o tym pamiętam, i dlatego nie chcę jednocześnie pilnować ciebie i bronić własnej skóry.
Ani też rozpraszać uwagi pomiędzy ciebie i Vicente.
- Nie proszę, żebyś się mną zajmował!
- Jeżeli będziesz ze mną, nie mam innego wyjścia.
- Doprawdy, Pi1ar - wtrąciła dona Luisa. - Nie powinnaś ryzykować. Zostaw to mężczyznom.
- Mam nie mniej do stracenia niż oni - rzuciła pół�głosem Pilar.
- Nie całkiem - odparł Refugio. - I nie mogę dopu�ścić, by cokolwiek się pod tym względem
zmieniło.
- Więc mam czekać z założonymi rękami? Czy my�ślisz, że po odbiciu przez ciebie brata ojczym
przywita mnie z sercem na dłoni, kiedy zgłoszę się po mój posag? - Musimy tak wszystko urządzić,
by za jednym zama�chem odbić Vicente i odebrać twoją wyprawę.
- To bardzo uprzejmie z twojej strony. Ale doskonale wiem, że przede wszystkim będzie ci zależeć
na Vicente. To zresztą zrozumiałe. Więc mogłabym przeszukać dom, kiedy wy będziecie zajęci
czym innym.
- Niemożliwe. Charro odchrząknął:
- Dlaczego Pilar nie miałaby pójść z nami? - zapy�tał. - Przecież udowodniła, że potrafi być
przydatna �zauważył z powagą, nieco speszony.
Refugio powoli odwrócił się ku niemu.
- Bo jako przywódca nie życzę sobie. - Był wyraznie zniecierpliwiony. - Chyba że zamierzasz zająć
moje mIejsce.
W powietrzu zawisła niewypowiedziana grozba. Char�ro przez chwilę wytrzymał spojrzenie
Refugia, a potem, czerwieniąc się, opuścił głowę.
Z różnicy w tonie głosu, jakim Refugio zwracał się do niej i do Charro, odgadła, że potraktował ją z
nie�zwykłą cierpliwością. Jednak w tej chwili nie miała za�miaru się tym wzruszać. I chociaż ze
zdenerwowania krew szumiała jej w uszach, zacisnęła palce na opar�ciach fotela i patrząc mu
prosto w szare, zimne oczy,
oświadczyła:
- W takim razie pozwolisz, że sama zajmę się swoimi sprawamI.
- Naturalnie przed pojawieniem się domokrążcy?
- Tak chyba będzie najlepiej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf