Langan Ruth Korsarska rapsodia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nie ubrane damy oraz równie wytwornie ubrani mężczyzni.
Oglądali sprzedawców, targujących się z pokojówkami i gospo�
siami oraz żebraków natarczywie domagających się jałmużny
od mijających ich w pośpiechu przechodniów. Z ciekawością
przypatrywali się kramarkom ubranym w długie czarne spódni�
ce i krótkie bluzki oraz miejskim elegantom w satynowych
spodniach i jasnych kapeluszach przybranych piórami. Wlepiali
wzrok w czarnoskórych mężczyzn w bogato zdobionych nakry�
ciach głowy oraz w ich osobliwe kobiety omotane w wiotkie
kolorowe tkaniny zastępujące im suknie. Byli tam przybysze
z Indii, Hiszpanii a nawet Dalekiego Wschodu.
- Ostatni raz byłam w Londynie jako mała dziewczynka -
odezwała się z zadumą panna Mellon. - Zapomniałam, że to ta�
kie ciekawe miasto.
- To prawda - potwierdziła pani Coffey, wciągając w płuca
aromat herbaty i egzotycznych przypraw. - I na dodatek jakie
kolorowe.
- A jakie brudne. - Geoffrey Lambert zmarszczył z odrazą nos.
Ogarniający ich zewsząd tłum ludzi i zwierząt, usiłujący wyminąć
się w wąskich ulicach, przejmował go najwyższym wstrętem.
Ambrozja czuła ramię Riordana przyciśnięte do swego boku.
Tak mało mieli czasu, aby pobyć sam na sam.
- Poczekasz do rana czy jeszcze dzisiaj pojedziesz do króla?
- Jeszcze dzisiaj. Muszę tylko umyć się i przebrać. A skoro
mowa o ubraniu... - Spojrzał na swoje wystrzępione spodnie
i wyplamiony płaszcz. - Uważacie, że powinienem przebrać
się, idąc z wizytą do króla?
- Nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej - odparła
panna Mellon, marszcząc z oburzeniem nos.
Ambrozja dostrzegła swawolny uśmiech na twarzy Riordana
i zrozumiała, że sobie z nich zażartował. Do woznicy zawołał,
aby zatrzymał powóz przy Bond Street.
Czekali na zewnątrz sklepu, podczas gdy Riordan załatwiał
coś w środku. Wziął ze sobą Geoffreya i Newtona. Po pewnym
czasie ze sklepu wyszedł młody subiekt i przytroczył kilka wiel�
kich pakunków do tylnej części powozu. Trzej mężczyzni po�
wrócili do kobiet, uśmiechając się tajemniczo. Riordan powie�
dział im jedynie:
- Przypuszczam, że panie chętnie by sobie kupiły coś do
ubrania. Przecież wasze kufry poszły na dno wraz z Zewem
Morza".
- Nie mamy pieniędzy - zaprotestowała Ambrozja.
Uniósł brwi do góry.
- Możemy uszczknąć nieco królewskiego złota.
- To niemożliwe. - Siostry były wyraznie zgorszone jego
propozycją.
Riordan wybuchnął śmiechem.
- Nie przejmujcie się, panie. Moje konto jest do waszej dys�
pozycji. Londyńskie banki nadal mi ufają.
Nim zostawili za sobą gwar wielkiego miasta, zatrzymali się
jeszcze kilkakrotnie - u krawcowych i modystek. Stos pakun�
ków z tyłu powozu rósł w oczach; bezustannie dochodziły do
niego nowe paczki.
Toczący się wolno powóz wjechał w końcu do pięknego par�
ku i zatrzymał się przed frontem dobrze utrzymanego budynku.
Ambrozja szybkim spojrzeniem obrzuciła twarz Riordana. Je�
żeli nawet cieszył się z przyjazdu do domu, nie dał tego po sobie
poznać. Powitała ich gospodyni, pani Davies. Natychmiast wy�
dała stosowne rozkazy. Służba rozbiegła się na wszystkie strony
obsługiwać niespodziewanych gości. Szykowała pokoje i ką�
piele, a także herbatę dla pań i piwo dla panów.
- Co z kolacją, kapitanie Spencer? - spytała pani Davies.
Ambrozja odpowiedziała w imieniu całej rodziny.
- Jest już bardzo pózno, a my jesteśmy zmęczeni i wyczer�
pani. Wolelibyśmy wykąpać się i odpocząć, niż biesiadować
przy stole. Co ty na to, Riordanie?
Riordan skinął głową ze zrozumieniem. Gospodyni umknęła,
zadowolona, że nie będzie musiała nakrywać dla tylu osób w ja�
dalni. Tace z jedzeniem przyniesiono gościom do pokojów.
W ciągu godziny w domu zapadła cisza. Większość służby rów�
nież udała się na spoczynek. Wiedziano, że pomęczeni podróżni
śpią już w łóżkach dobrze zasłużonym, głębokim snem.
Ambrozja siedziała w swym pokoju, grzejąc się przy komin�
ku. Do pełnego szczęścia tej nocy brakowało jej tylko Riordana.
Myśl, że być może spożywa w tej chwili kolację z królem, wy�
wołała rozmarzony uśmiech na jej twarzy. O czym on i król mo�
gą rozmawiać? Jak właściwie wygląda rozmowa z władcą An�
glii? Próbowała wyobrazić sobie Riordana Spencera, tego, któ�
rego znała, na prywatnej audiencji u króla.
Czy rzeczywiście znała swego Riordana? Bezsensowne py�
tanie. W gruncie rzeczy nie wiedziała o nim prawie nic. Na�
prawdę nic. Wiedziała tylko tyle, że jest dobry, uprzejmy i ucz�
ciwy, że pomógł jej i rodzinie w ciężkich chwilach i ani razu
nie wspomniał, iż zamierza ich opuścić.
Usłyszała, że ktoś wchodzi do pokoju. Odwróciła się, przeko�
nana, że to pokojówka. Tymczasem ujrzała Riordana. Cicho zamk�
nął za sobą drzwi, a następnie oparł się o nie i spoglądał na Am�
brozję wzrokiem, który sprawił, że serce zabiło jej niespokojnie.
Był ubrany na czarno. Miał na sobie wytworną czarną kami�
zelkę oraz czarne spodnie wpuszczone w wysokie buty. Na
świeżo umytych włosach połyskiwały jeszcze krople wody. Wy�
glądał tak jak wtedy, gdy zobaczyła go pierwszy raz. Był ciem�
nowłosym, tajemniczym nieznajomym.
Podniosła się i postąpiła ku niemu.
- Myślałam, że jesteś u króla.
- Zaraz do się do niego wybieram. Przed odjazdem chciałem zo�
baczyć się z tobą. - Stał ciągle w tym samym miejscu, napawając
oczy jej widokiem. Kędzierzawe włosy, umyte i skropione wonno�
ściami, opadały na plecy. Ambrozja miała na sobie biały szlafroczek
zakupiony u jednej z krawcowych, gdy jechali do rezydencji Rior-
dana. Miękki materiał podkreślał wdzięczne kształty. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf