110. Marshall Paula Zemsta Rinaldiego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Poniżej stały dwa długie stoły przeznaczone dla najdostoj�
niejszych gości, z Beltraffiem i hrabią Burano na czele,
Pałacowa służba, paziowie i giermkowie uwijali się wo�
kół, rozstawiając półmiski z jedzeniem.
Naprzeciw nowożeńców ustawiono wielką ławę, na
której umieszczono wspaniałe dary przysyłane latami
przez władców innych państw książętom Reggiano.
Uczta ciągnęła się długo i bardzo nużyła Elenę. Wino
zdawało się smakować jak woda, a jedzenie nie miało
wyrazu. Dziki z pomarańczami w pyskach, pieczone
pawie przybrane piórami, pasztety, owoce i inne desery
nie robiły na niej wrażenia. Jadła więc niewiele, za to
Marco niczego sobie nie żałował.
Jak jednak Elena miała mieć apetyt, skoro wciąż du-
mała o zbliżającej się nocy poślubnej i o całym swym
przyszłym życiu? Wszystko to napawało ją zarówno lę�
kiem, jak i nadzieją.
Marco, który wyczuwał jej napięcie i rozterki, deli�
katnie wzniósł kielich w jej kierunku i powiedział:
- Pozwól, żono, że wzniosę toast przeznaczony tyl�
ko dla twych uszu. Otóż żołnierze często powiadają:
Odwagi, diabeł sczezł". A więc odwagi, moja kochana,
diabeł sczezł.
- Ależ ja nie jestem żołnierzem..- Uniosła w zdzi�
wieniu brwi.
- Są chwile, w których wszyscy powinni zachowy�
wać się jak wojownicy. Nigdy nie zapominaj o tym,
moja żono.
Tak bardzo chciał pochwycić ją w ramiona, uspo�
koić, wyznać miłość. Elena została przecież zmuszo�
na do małżeństwa z człowiekiem, którego ledwie
znała i który nawet nie był szlachcicem. Co gorsza,
kilka kroków dalej siedział mężczyzną, który usilnie
zabiegał o jej rękę i gdyby dopiął swego, z całą pew�
nością traktowałby ją bezdusznie, a nawet z okru�
cieństwem. Zmusiłby ją do bezwzględnego posłuchu,
a kiedy by uznał, że nie jest mu już potrzebna, pozba�
wiłby ją życia. Teraz zaś zapewne tyran z Burano
przemyśliwał, jak zniszczyć ledwie co zawarte mał�
żeństwo i zająć miejsce Marca.
Nigdy nie potraktuję niegodziwie tej kobiety, po-
przysięgał sobie w duchu, delektując się wyśmienitym
winem. Rozumiał jednak, że Elena mogła mieć co do
tego wątpliwości.
Ona zaś myślała, że koniec uczty nie będzie jeszcze
oznaczał końca ciężkiego dnia. Mimo to nie mogła się
doczekać, kiedy szambelan ogłosi kres biesiady. Gar�
nek, na który ma się baczenie, nigdy nie wykipi". To
ludowe porzekadło powtarzała Elenie stara niania, gdy
mała księżniczka wpadała w zniecierpliwienie czy
gniew. Sprawdziło się ono tego wieczoru.
W końcu szambelan się podniósł i zastukał o blat
stołu laską, oznajmiając tym samym, że uczta ma się ku
końcowi i zaraz odbędzie się ceremonia odprowadzenia
nowożeńców do łoża.
Był to sygnał dla państwa młodych, by opuścili wiel�
ką komnatę. Elenie miała towarzyszyć pierwsza dama
dworu, Marcowi zaś Paolo Panizzi, stary sługa, opiekun
i najwierniejszy przyjaciel.
- Chodzmy - zarządził Marco, kiedy Elena wciąż
siedziała jak skamieniała, przerażona tym, co nie�
uchronnie musiało nastąpić. - Pamiętaj, co ci mówiłem.
Nie pozwól, by hrabia zobaczył, że nie masz ochoty na
noc poślubną ze swym nowym księciem.
Swym księciem?! Na Boga, co też wraz z Beltraf-
fiem uczyniła najlepszego? Choć czuła trwogę, pod�
niosła się majestatycznie i zachowując swą naturalną
powagę, opuściła komnatę prowadzona przez męża.
A po chwili, gdy dwórki rozebrały ją z sukni i włożyły
na nią białą, nocną koszulę, która wystawnością nie
ustępowała jej najbogatszej szacie, Elena poczuła się
jak we śnie.
Do sypialni wkroczył Marco w towarzystwie Paola.
Miał na sobie koszulę równie bogatą i był tak niesły�
chanie... Nie, nie piękny jak jaki efeb z obrazka, tyl�
ko... no, szalenie pociągający i porażająco wręcz mę�
ski. Elena już nie czuła się jak we śnie. Całkiem realnie
bała się tego olbrzyma, a zarazem, jakby pod wpływem
tego strachu, coraz potężniej go pożądała.
- Musimy stanąć obok łoża - rzekł Marco. - Potem
Paolo otworzy drzwi, a do środka wejdzie ksiądz oraz ci
wszyscy, którzy zechcą zostać świadkami ceremonii. Cały
świat ma się bowiem przekonać, że razem wejdziemy do
łoża, a także że ty, moja ukochana, osiągnęłaś wiek, który
pozwala na zamążpójście. Ponieważ twój ojciec nie żyje,
do łoża wprowadzi cię Beltraffio. A że nie ma tu także
żadnych moich krewnych, tę samą przysługę wyświadczy
mi Paolo. Ksiądz odmówi nad nami pacierze, a potem po�
błogosławi naszemu związkowi. W końcu wszyscy zmó�
wią krótką modlitwę dziękczynną. I wreszcie...
- I wreszcie - przerwała mu Elena kwaśnym tonem
- będę już miała dosyć wszystkich ludzi, którzy nie od�
stępują nas na krok. Mam więc nadzieję, że szybko opu�
szczą komnatę i zostawią nas w spokoju.
- Nikt tego nie pragnie goręcej nizli ja - rzucił Mar�
co żartobliwym tonem, gdyż nie chciał, by jego oblu�
bienica sprawiała wrażenie kobiety, która udaje się na
egzekucję, nie zaś w ramiona męża.
No i odniósł zamierzony skutek, Elena bowiem się
roześmiała.
- Mój panie, muszę przyznać, że zawsze masz na
wszystko gotową odpowiedz.
- Jak na dobrego męża przystało. A teraz przybierz�
my poważny wyraz twarzy, bo zdaje się, że cały dwór
już stoi za progiem.
I rzeczywiście. Jak tylko Paolo otworzył drzwi, do
środka wszedł ksiądz z majestatyczną miną, a za nim
liczna procesja. Gdyby było to wiejskie wesele, wszy�
scy śmialiby się i rzucali niewybrednymi żartami o po�
ślubnej nocy. Jednak rzecz dotyczyła szlachetnie uro�
dzonych, więc zebrani ograniczyli się do wymownych
spojrzeń i dwuznacznych uśmieszków.
Nie wiedzieć czemu strach, który nękał Elenę przez
cały dzień, zniknął całkowicie na widok tych ludzi, któ� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf