Follett Ken Pod ulicani Nicei

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

I pan w to uwierzył?
A niby dlaczego miałem nie wierzyć?
Dlaczego więc nie poinformował pan właściciela willi o wynajęciu jej osobom trzecim?
Bez specjalnego powodu. Ja trzymałem pieczę nad nią i w zamian on pozwalał mi jej używać.
Nie musiałem go pytać o zgodę za każdym razem.
Ale przecież to nie pan sam jej używał, tylko dał pan klucze komuś innemu&
Wzruszenie ramionami.
Co pan sobie zrobił w rękę?
Wypadek podczas jazdy konnej.
A kto ją panu opatrywał?
Pojechałem do kliniki w Marsylii.
Dlaczego tak daleko?! Może pan to wyjaśnić?
, Jezdziłem konno w Camargue. Musiałbym wtedy uważać na rękę w drodze powrotnej&
Wracając do sprawy willi: czy nie wydawało się panu podejrzane, że grupa mężczyzn robi
sobie imprezę bez kobiet?
Znowu wzruszenie ramionami.
Czy według pana normalną sprawą było użyczenie domu ludziom, których zaledwie pan
poznał?
Ale przecież oni wyglądali na uczciwych&
I tym samym wyszedł pan na naiwnego człowieka, co?
Chyba tak&
***
Szef policji Albert Mouray zdecydował, iż w tej sytuacji należy inaczej podejść do sprawy i
rozciągnąć szersze sieci.
Trzeba wziąć pod uwagę większy krąg podejrzanych osób -łącznie z tymi, przeciwko którym
nie było na razie żadnych dowodów zebrać wszystko razem i następnie dokładnie
zanalizować.
Punktem wyjścia była informacja uzyskana od żandarmów.
Zawierała dwanaście nazwisk: Dominique Poggi, Daniel Michelucci, Christian Duche, i "Alain
Pons" (nazwisko fałszywe, jak się okazało), Monsieur i Madame V. Oraz ich syn, restaurator
Raymond, akwizytor instrumentów muzycznych na którego zarejestrowany był peugeot w
kolorze szary metalik, a także właściciele: mercedesa, renaulta 17 oraz renaulta 5 -ten, który
uciekł na widok policji, niszcząc przy okazji trawnik sąsiadów.
Każdą z tych osób zlokalizowano i poddano całodobowej inwigilacji. Rejestrowano wszystkich,
z którymi się spotykali, a niektórzy z nich szczególnie osoby z tzw. środowisk zamkniętych
czy też notowani w aktach policyjnych byli także śledzeni. Lista osób, będących pod czujnym
okiem policji, rozrastała się do niebotycznych wręcz rozmiarów&
***
Lea miała buty na wysokim obcasie, a do tego niezwykle obcisłe spodnie i stanik, który
zaledwie przykrywał jej obfity biust. Ostry makijaż podkreślał rysy jej twarzy, a zapach
whisky można było wyczuć na odległość. Spacerowała wolno w tę i z powrotem na krótkim
odcinku Promenade des Anglais, wymachując cały czas małą torebką.
Lea była klasyczną dziwką, która miała za zadanie naciągać chętnych klientów na drinka w
pobliskim barze.
Minęła właśnie godzina dwudziesta trzecia w tę lipcową, gorącą noc i promenada pełna była
ludzi. Lea jednak nie zaprzątała sobie głowy pracą tego wieczoru. Dotarły właśnie do niej
ważne nowiny i aż rozsadzało ją od środka, żeby podzielić się nimi ze swoimi koleżankami.
Uznała, że należy jej się przerwa i weszła do baru przy rue Maccarani, żeby uraczyć się
kolejną szklaneczką whisky. klientela baru była zróżnicowana: od studentów, muzyków,
prawników aż po dziwki i drobnych kryminalistów. Odile też siedziała tutaj. Idealny słuchacz
uznała w duchu Lea i postawiła jej drinka.
Na pewno mi nie uwierzysz, jak ci powiem zaczęła.
Mój chłopak wynajął apartament w dzielnicy Marlne des Angest Mówię ci: klasa sama w
sobie, koszmarnie drogi i niesamowicie piękny. Odile nie była pewna, czy może jej wierzyć. To
była przecież bardzo droga dzielnica. Arabowie i inni zamożni obcokrajowcy tam
zamieszkiwali. Trudno było sobie wyobrazić, że Lea i jej facet znalezli się tam, gdzie jezdziło
się cadillakami, nosiło futra z norek i wieszało obrazy Picassa na ścianach. Naprawdę, uwierz
mi! podkreślała Lea. Tam jest klimatyzacja, a do tego jeszcze fantastyczne meble i
przepiękne dywany&
Podała Odile nazwę agencji, z którą jej kochanek się skontaktował, adres ich apartamentu,
cenę, dosłownie wszystko.
A na koniec zaznaczyła:
Chyba mogę ci zaufać i liczyć, że nie wyklepiesz o tym nikomu? Mój misio złapał chyba jakąś
dużą robotę. Mówi nawet, że powinnam skończyć z tym naciąganiem klientów na drinka& Ale,
pamiętaj: na razie nie wolno ci pisnąć ani słowa Zanim jednak skończyła się noc, połowa dziwek
krążących po promenadzie wiedziała już, jakie to szczęście spotkało Leę ostatnio.
Dwa dni pózniej kochanek Lei, Francis Pellegrin był już pod obserwacją policji.
***
Mireille, pracująca jako sekretarka w agencji wynajmu domów, wkręciła w swoją maszynę do
pisania marki Olivetti wzorcowy druk kontraktu i wpisała na nim nazwisko klienta: [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf