Dere Waris Przelamac tabu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dzwoni do organizacji społecznej. Po takim telefonie Faduma odwiedza rodzinę i rozmawia z
rodzicami. Wyraznie zaznacza, jak wa\ne jest, \eby nie powiadamiać natychmiast policji i nie
aresztować rodziców. Uwa\a nawet, \e byłaby to katastrofa dla dzieci i całej rodziny.
Jak zatem przekonać zainteresowanych? Poinformowaniem, \e to nielegalne i \e dziecko
zostanie zbadane po powrocie.
- Nie mo\na aresztować kogoś, kto nie wie, \e postępuje wbrew prawu - powiedziała Faduma
Corinnie i Lei. - Ludzie sądzą, \e nie-obrzezana dziewczyna nigdy nie znajdzie mę\a, a w
oczach afrykań-
skiej matki jest to najgorsza rzecz, jaka mo\e spotkać kobietę. A więc robi dla swojego
dziecka to, co najlepsze. Trzeba to wszystko rozumieć, jeśli chce się przeciwdziałać zlu.
Jest ju\ ciemno i zrobiło się znacznie chłodniej, kiedy wychodzimy z kawiarni. Mimo to robię
sobie jeszcze spacer po East Endzie. Ludzie osiedlili się tu ju\ przed wiekami, kiedy szukali
swego szczęścia w du\ym mieście w Europie, chocia\ rzadko je znajdowali. Mieszka tu na
małej przestrzeni dziesięć tysięcy Somalijczyków, jedna siódma wszystkich, którzy osiedlili
się w Londynie. Wielu z nich przybyło tu ju\ w latach pięćdziesiątych, następna du\a fala
uciekła przed wojną, która wybuchła w latach osiemdziesiątych i jeszcze do dziś szaleje w
mojej ojczyznie. śyją tu we własnym świecie, bez szans na zdobycie pracy: osiemdziesiąt
procent somalijskich mę\czyzn jest bezrobotnych.
Mijam mały lokalik z zaciągniętymi firankami, przed wejściem stoi portier. Ten lokal to kata-
shop. Ponad dziewięćdziesiąt procent Somalijczyków, którzy mieszkają w Londynie,
regularnie \uje ten afrykański środek odurzający. Jest to okropna substancja, która powoduje,
\e człowiek staje się otępiały i agresywny zarazem. W Afryce podaje się katę tak\e dzieciom-
\ołnierzom. Somalijczycy przywiezli tu zwyczaj \ucia kąty ze swojej ojczyzny, tak samo jak
rytuał okaleczania genitaliów.
Dziewięćdziesiąt dziewięć procent somalijskich kobiet przeszło najcię\szą formę okaleczenia
genitaliów - infibulację. I, niestety, to samo spotkało wiele ich córek, które przyszły na świat
ju\ w Anglii. Poniewa\ większość programów prewencyjnych w Anglii w ostatnich
dwudziestu latach dostosowano do Somalijczyków, coraz więcej somalijskich dziewcząt nie
jest ju\ infibulowanych, lecz tylko" obrzezanych metodą sunnicką. Mimo to wcią\ jest tak
jak dawniej i dziewczyny nadal są okaleczane. Czy to naprawdę wszystko, co mo\na zrobić?
Nie, postanawiam. Tak dalej być nie mo\e.
Oczywiście, rozumiem, \e organizacje niosące pomoc nie mogą zachowywać się jak słoń w
składzie porcelany. One dą\ą do tego, \eby stać się ogniwem pomiędzy ludnością miejscową
a imigrantami, między władzą a społecznością imigrantów. Starają się pośredni-
89
czyć, uświadamiać i pomagać. W takiej sytuacji ten, kto dzwoni na policję lub powiadamia
sąd, przerywa łańcuch zaufania. Organizacje te wykonują wa\ną pracę: bez nich większość
imigrantów nie wiedziałaby, \e FGM jest szkodliwe i zabronione. Oczywiście, rząd często nie
troszczy się o to.
Czas, kiedy jedynym sposobem zwalczania FGM jest działalność uświadamiająca, powinien
powoli się kończyć. Przez ponad dwadzieścia lat próbowano za pomocą kampanii
informacyjnych i perswazji wykorzenić tę okropną tradycję. Jednak właśnie w Wielkiej
Brytanii wyniki są bardzo mizerne: dzisiaj do Anglii przyje\d\ają Afrykanie z całej Europy,
\eby tam poddawać swe córki okaleczeniu.
Podstawą jest prewencja. Ale według mnie bez kary się nie obejdzie. Organizacje te są zbyt
słabe, aby problem wykorzenić.
Dziecko nie potrafi samo się obronić
W 2004 roku otrzymałam w Hamburgu Social Award przyznawaną przez World Women's
Awards. Nagrodę wręczył mi Michaił Gorba-czow. Podziwiam go tak samo jak dalajlamę i
Nelsona Mandelę za to, czego dokonał dzięki swojemu zaanga\owaniu. Wa\ne uroczystości,
takie jak przyznanie tej nagrody, szeroko komentowane w mediach, chętnie wykorzystuję,
\eby nagłośnić moją walkę przeciwko FGM. Wtedy po raz pierwszy wspomniałam, \e
problem FGM dotyczy tak\e Niemiec. Zrobiłam to, chocia\ słyszałam tylko o pojedynczych
wypadkach i nie znałam jeszcze dokładnych liczb, dat i faktów.
Dzisiaj spotykamy się w małej gospodzie pod Wiedniem. Corin-na, Lea i Julia wybrały stolik
z tyłu sali, jak zawsze le\y przed nimi stos papierów i segregatorów.
- Opowiedzcie mi, proszę, czego dowiedziałyście się o Niemczech! - zaczynam nasze
spotkanie. Szeleści papier, segregatory z aktami zostają otwarte i kobiety jedna po drugiej
zaczynają zapoznawać mnie z najnowszymi danymi.
Niemcy to twardy orzech do zgryzienia. Nikt dokładnie nie wie, ile ofiar FGM tu \yje, ile
dziewcząt jest zagro\onych. Dwadzieścia
91
tysięcy? Czterdzieści tysięcy? Sześćdziesiąt tysięcy? Liczby wahają się jak chyba w \adnym
innym kraju europejskim. Według Terre des Femmes w Niemczech oficjalnie \yje 56 362
Afrykanek, które pochodzą z krajów, gdzie praktykuje się FGM. Poniewa\ mniej więcej
wiadomo, ile kobiet zostaje okaleczonych w ich rodzinnych krajach, mo\na zało\yć, \e w
Niemczech musi \yć około dwudziestu czterech tysięcy ofiar FGM. Dodatkowo potencjalnie
zagro\onych jest blisko sześć tysięcy dziewcząt. Stąd średnia liczba wynosi co najmniej
trzydzieści tysięcy, poniewa\ tak jak w innych krajach europejskich równie\ tu nie wiadomo, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf