Biblioteczka Wabeno Apacze Zachodni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

amerykańskimi żołnierzami. Zawarcie tego specyficznego układu zaowocowało dwoma ważnymi
konsekwencjami. Po pierwsze na mocy tego układu powstał w roku 1868 Camp Ord (
pózniejszy Fort Apache ), po drugie wojownicy White Mountain oraz Cibecue zaoferowali się
generałowi George owi Crook owi jako przewodnicy i zwiadowcy w pózniej zorganizowanej
kampanii przeciwko Apaczom Tonto i Chiricahua.
W latach 70 tych XIX w. coraz jaśniejszym było iż brak struktur wojskowych w Arizonie nie
pozwala na skuteczne prowadzenie działań przeciwko Apaczom. W związku z tym w niedługim
czasie rozbudowano całą sieć fortów wojskowych lecz mimo to brak wyszkolenia żołnierzy oraz
brak jasnego planu działań czynił te placówki nieefektywnymi i niezdolnymi do poradzenia sobie z
istniejącym problemem. Po masakrze w Camp Grant w roku 1871 gdzie rozjuszone tłumy cywilów z
Tuscon oraz grupa Indian Papago wymordowali ponad 75 apackich kobiet i dzieci rząd federalny
zadecydował o wprowadzeniu nowej polityki względem Indian w Arizonie. Główne założenia tej
polityki koncentrowały się na przywróceniu armii odpowiedniego statusu i ukróceniu nielegalnych
działań licznej grupy skorumpowanych cywilnych agentów rządowych. Ponad to realizacja założeń
tej polityki miała doprowadzić do osadzenia Apaczów w rezerwatach. Rezerwaty miały być
organizowane na terenach macierzystych należących do Apaczów, miały gwarantować
bezpieczeństwo ich mieszkańcom oraz przysposabiać zamieszkujących tam Indian do uprawy ziemi i
hodowli bydła. Na przestrzeni lat 1871 i 1872 powstały zorganizowane na tych zasadach cztery
rezerwaty. Wyodrębniono duży obszar wokół Fort Apache, który stał się rezerwatem dla Apaczów
Cibecue i północnych odłamów White Mountain. W centralnej Arizonie główną kwaterą dla
Północnych i Południowych Tonto oraz niektórych grup Yavapai stały się tereny Camp Verde.
Obszary wokół Camp Grant stały się siedzibą dla Apaczów San Carlos i południowych White
Mountain. Natomiast Chiricahua osadzono w zachodnim Nowym Meksyku w pobliżu Ojo Caliente (
Gorące yródło ).
W miedzy czasie oficjalne dowództwo w Arizonie objął gen. Crook. Był wielkim sceptykiem co do
pomyślnego zrealizowania założeń wspomnianej polityki. Zdawał sobie sprawę ze tylko niewielka
część Apaczów znajduje się w rezerwatach a pozostali ciągle byli na wolności. W opisywanych
regionach wszystkie grupy indiańskie żyły niespokojnie i w atmosferze strachu. W wyniku
wzrastającego napięcia w Camp Grant przeniesiono rezerwat do San Carlos nad rzeką Gila. Apacze
pomimo tak trudnej sytuacji ciągle kontynuowali wypady na Meksyk stąd też istniejące napięcie
pomiędzy Anglo-Amerykanami a Indianami ciągle wzrastało.
Crook coraz bardziej przekonany był o konieczności podjęcia działań wojskowych i gdy doszło do
zamieszek w regionie Pescott rozpoczął szeroko zakrojoną kampanię przeciwko wszystkim
Apaczom znajdującym się poza granicami wyznaczonych rezerwatów. Zimą 1872 podjął intensywne
działania przeciwko Apaczom Tonto i po kilku miesiącach zmusił ich do poddania się. Poległo
wtedy kilkuset Indian a resztki zamknięto jako jeńców wojennych w Camp Verde. Ostrzeżono ich
przed próbami ucieczki i zmuszono do współdziałania z Biurem ds. Indian. W centralnej Arizonie
zapanował względny spokój a gen. Crooka ogłoszono bohaterem.
W roku 1874 Departament ds. wewnętrznych rozpoczął realizacje programu przesiedleń, którego
głównym celem było zebranie wszystkich Apaczów Zachodnich, Chiricahua oraz Yavapai na terenie
jednego tylko rezerwatu San Carlos. Jak mniemano taka centralizacja Apaczów pozwoli na lepszą
ich kontrolę i znacznie obniży zagrożenia dla osadników związane z zasiedlaniem Arizony. Z punktu
widzenia Waszyngtonu polityka przesiedleńcza była bardzo korzystna lecz jej wprowadzenie
zaowocowało nieprzewidzianymi konsekwencjami, które zamiast zakończyć problem wojen z
Apaczami rozpętały go na nowo.
W lutym 1875 z Camp Verde do rezerwatu San Carlos przeniesiono ponad 1400 Apaczów Tonto i
Yavapai. W 1875 do San Carlos trafiło 325 Chiricahua aczkolwiek większość z nich wrogo
nastawionych do Amerykanów pod przywództwem takich osobowości jak Juh czy Geronimo
pozostawała na wolności.
Gdy w 1877 do San Carlos przesiedlono kolejnych 400 Chiricahua z Victorio na czele liczba Indian
w rezerwacie wzrosła do ponad 5000 osób. Wiele grup zmuszonych do zamieszkania w rezerwacie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf