003. George Catherine Nagroda pocieszenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Jak się dziś czujesz, Hilary? - spytał Rhodri.
- Po prostu znakomicie. A ty?
- Ja też. Zabrałaś samochód?
- Tak. Czułam się, jakbym go kradła. Ale udało
mi się odjechać niezauważenie.
- To dobrze. Nie chciałbym po raz drugi narazić
się na wybuch twojego gniewu.
- Nie jestem taka straszna!
- Nie? Mówisz do człowieka, który nie tylko zna�
lazł się na drugim końcu twojego kija hokejowego,
ale widział też na własne oczy twój imponujący
prawy sierpowy.
- Jestem zupełnie niegrozna - roześmiała się Hi-
lary.
- Nie powiedziałbym tego. Miłość do ciebie może
przynieść wiele skutków ubocznych. Cierpiałem dziś
cały dzień, nawet w czasie zebrania. Myślałem o tym,
jak czułaś się w moich ramionach, jak twoje usta
otwierały się...
- Przestań! Przestań! - prosiła, a Rhodri roześmiał
się.
- Wczoraj tak nie mówiłaś!
- To nie jest w porządku!
- Ja czy moje pocałunki?
- Mówię o pieniądzach, które mi dałeś. To nie jest
w porządku.
Teraz Rhodri zamilkł na chwilę.
- Ponieważ dałem ci je wcześniej - mówił wolno
- nie myślisz chyba, że miało to coś wspólnego z tym,
co działo się pózniej?
NAGRODA POCIESZENIA
105
- O Boże nie, nie to mam na myśli - Hilary zrobiła
się purpurowa. - Poza tym myślałam, że pieniądze
wchodzą w grę, kiedy chodzi o coś poważniejszego
niż pocałunki.
- Tego nie wiem - zapewnił ją niewinnie. - Ale
jeśli pieniądze nie dają ci spokoju, traktuj je jako
pożyczkę.
- Dobrze, dziękuję ci, Rhodri. Dołożę je do moich
oszczędności.
- Ną co oszczędzasz?
- Pewnie na deszczowy dzień. Dobranoc. Dziękuję
za telefon.
- Dobranoc, Hilary. Zanim pójdziesz spać,
sprawdz, czy zamknęłaś drzwi.
Hilary podeszła do łóżka zadowolona z życia,
dopóki nie uświadomiła sobie, że Rhodri nie wspo�
mniał o następnym spotkaniu. Ale nawet wtedy była
pewna, że on o nim myśli.
Miała rację. Po kilku dniach znowu zadzwonił.
- Czy myślisz, że mogłabyś wyżebrać u Candidy
nocleg na ten weekend? - spytał. - Sądzę, że wiem
jak rozwiązać twoje problemy finansowe, ale musisz
tu przyjechać i porozmawiać z pewnym moim zna�
jomym.
- Jeśli to praca w Oxfordzie, to niewielki z niej
pożytek - powiedziała z powątpiewaniem.
Rhodri głośno westchnął.
- Załóż, że mam dość rozsądku, żeby zdawać
sobie z tego sprawę. To jest coś, co możesz robić
w wolnych chwilach w domu.
Candidę bardzo uradowała perspektywa wizyty
siostry, zwłaszcza gdy usłyszała, że kryje się za tym
Rhodri.
- Jasne, że możesz przyjechać. Ale co to za pracę
Rhodri chce ci załatwić? Brzmi to dość podejrzanie.
NAGRODA POCIESZENIA
106
- Nie otwieram salonu masażu! - zapewniła ją
Hilary. - Na pewno będzie to coś bardzo przyzwoitego.
- On jest takim szlachetnym rycerzem?
Hilary zastanawiała się przez chwilę.
- Tak. Myślę, że trafiłaś w sedno, droga siostro.
To człowiek o niezłomnych zasadach.
- W przeciwieństwie do swojego kuzyna - gorzko
rzuciła Candida. - On jest zupełnie inny. Nie mogę
otworzyć gazety, żeby nie znalezć jego zdjęcia z głów�
ną bohaterką tej przeklętej sztuki.
- Przecież musi to robić - praktycznie zauważyła
Hilary. - To przysparza mu popularności.
- Ale mnie denerwuje. No już dobrze, nie mówmy
o tym.
Było już pózne popołudnie, zanim Hilary udało się
wyjechać. Jej Mini kaszlał przy prędkości przewyż�
szającej osiemdziesiąt kilometrów na godzinę i gdy
wreszcie dojechała pod dom Candidy, ta zaczynała
się już niepokoić.
- Gdzie byłaś? Już wyobrażałam sobie różne
strasz- ne rzeczy.
- Cześć, kochanie. Przepraszam, że się spózniłam,
ale jechałam powoli. Ten stary gruchot nie lubi się
spieszyć.
- Rhodri dzwonił - powiedziała Candida, kiedy
weszły do domu. - Wpadnie pózniej.
Przy herbacie, Candida zasypała ją pytaniami
o pracę i życie w Penafon, delikatnie pomijając wszel�
kie aluzje do Rhodriego, dopóki Hilary sama nie
poruszyła tego tematu. Candida otworzyła szeroko
oczy ze zdziwienia, kiedy dowiedziała się, że Rhodri
nie tylko jest właścicielem najlepszego hotelu w oko�
licy Penafon, ale też że jej siostra pracowała tam
w wolne dni i została wyrzucona, gdy zobaczył ją
w hotelowym uniformie z tacą pełną kieliszków.
- Chyba bardzo mu się podobasz, Hilly.
NAGRODA POCIESZENIA
107
- Chyba tak.
- A czy on też ci się podoba? - oczy Candidy
zwęziły się.
- Oczywiście - odpowiedziała beztrosko. - Komuż
by się nie podobał? A chociaż do tej pory nie zależało
mi bardziej na żadnym mężczyznie, to myślę, że jakoś
potrafię sobie z tym poradzić.
- Miejmy nadzieję - w głosie Candidy znowu
zabrzmiała gorycz - Tylko się nie zakochaj.
Ponieważ najwyrazniej nie miała ochoty kon�
tynuować tego tematu, Hilary nie wspomniała o Jac�
ku Wynne Jonesie, czując, że nie wszystko jest w po�
rządku. Zmieniła szybko temat pytając o Neli, która
była pielęgniarką w John Radcliffe Hospital.
- Ma wolny weekend i pojechała odwiedzić ro�
dziców w Coventry. Mamy całe mieszkanie dla siebie
- odpowiedziała Candida - Zresztą, ostatnio i tak
rzadko ją widuję. Cały swój wolny czas spędza z no�
wym przyjacielem ze szpitala - podskoczyła nagle na
głos dzwonka telefonu, a jej oczy zajaśniały, gdy
spojrzała na zegarek. Jednak po odebraniu telefonu
mina jej trochę zrzedła.
- To do ciebie - wręczyła jej słuchawkę. - Lecę
na górę przebrać się.
- Halo - odezwała się ostrożnie Hilary, śledząc
dość wolną wspinaczkę swej siostry po schodach.
- Nareszcie! - zabrzmiał głos Rhodriego. - Nie
spieszyłaś się specjalnie, Hilary.
- I ty też? Właśnie Candida skończyła mowę
o tym samym. Zapominasz, że mój Mini nie jest tak
szybki jak twój wóz?
- No dobrze, skoro już dotarłaś, to szykuj się,
bo właśnie czekam na mojego kompana. Problem
w tym, że nie wiem, kiedy tu się zjawi, a nie mogę się
już ciebie doczekać. Czy nie mogłabyś zmusić twoje� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf