00000233 SĹowacki Beniowski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wrzały piosenką. Była to godzina,
W któr�j tak miło pójść nad jasne zdroje,
Gdzie słońcu broni przystępu leszczyna,
I na murawie legnąć aksamitn�j,
W brzęku motyli, przy wodzie błękitn�j...
Lecz w owe czasy któż jednę godzinę
Marzył, spokojnie przedumał nad wodą?
Któż miał czas marzyć, że tak wszystko minie
Jak kwiat będący motylom gospodą?
Jak niezabudka drżąca przy leszczynie?
Jak łza? jak wszystko, co się zowie modą?...
Choć dobra moda była w onych czasach
Konfederować się i kryć po lasach!
A jednak i to minęło!... Ojczyzna
Minęła także! i ów wierszyk złoty,
%7łe dla ni�j każda smakuje trucizna,
�w wiersz, co niegdyś zachęcał do cnoty,
Jest dzisiaj... każdy mi to pewnie przyzna,
Kto w oblężeniu jadł szczury łub koty -
%7łe ten wiersz bez psów, bez liszek, bez czajek,
Jest dziś najlepszą z Krasickiego bajek...
A więc niech wszystko mija! - Wstańcie, burze!
I zwi�jcie mój ślad z t�j smętn�j pustyni!
I moje myśli jak łez pełne kruże
Przechylcie, niech je próżnymi uczyni
Czas. - Wszak stawałem na ni�jedn�j górze
Bliż�j piorunów niż gadu, co ślini
Pocałunkami nawet twarz człowieka;
Bliż�j chmur, co grzmią - niż ludu, co szczeka.
I dziś od ogniów boskich w dół zepchnięty
Z piramid czoła, z wulkanicznych szczytów,
Cierpię - lecz jeszcze gardzę. I ten ścięty
Rym nieraz kąsa was aż do jelitów,
I płynie jako szalone okręty,
Z fal odrzucany do niebios błękitów,
Gdzie mu początek był i koniec będzie,
Gdy śmierć na żaglach okrętu usiędzie.
Tymczasem z szumów żaglowych i waru
Myśli zhukanych jest harmonia dzika,
Którą ja lubię, że tak pełna gwaru,
%7łe czasem jak wąż pośród ruin syka,
Czasem podobna do aniołów swaru,
Gdy błyskawicą letnią się odmyka
Niebo i znów się zasuną płomienie
Na dziwny duchów świat, skąd szło westchnienie.
A jednak, gdyby twoja, o młodości!
%7łelazna niegdyś wola, dumna, twarda,
Gdybym nad sobą miał więc�j litości,
Gdyby mi nawet w krew nie przeszła wzgarda
Tego, co teraz jest i co w przyszłości
Być może: lutnią szalonego barda
Skruszyłbym wziąwszy pod zgięte kolano;
I nową harfę wziął niepokalaną.
Lecz pózno! pózno już! Gdzie są słuchacze?
Czy w grobach klaszczą w ręce zadziwione?
Czy urągają? - nie wiem - i nie raczę
Gonić myślami te smętne, stracone
Mary. Lecz nieraz, kiedy mi zakracze
Orzeł lecący na słońce czerwone,
Zda mi się, że to jakaś dusza bratnia
Znów odlatuje ode mnie - ostatnia!
Lubiłem takie dusze dzikie, smętne,
Rozokolone na niebie szeroko,
Błyskawicowe trochę, trochę mętne,
Nawet gdy w ciało się straszne obloką
I w pioruny się rzucają namiętne
Lub nad Safony chwi�ją się opoką;
Lubiłem takie dusze - niebezkarny! -
Wybrednie marząc w różach - kolor czarny.
Dziś uleczony na pół - lubię róże
Takie, jakimi je Bóg stworzył, ładne
I wiotkie. - Teraz wam powieścią służę
I w żadne więc�j ustępy nie wpadnę,
%7ładną gawędą pieśni nie przedłużę,
Ale też z faktów wam nic nie ukradnę,
Bo wszystko godne jest pamięci wieczn�j
I wszystko może ujść - w kompanii grzeczn�j.
Stoi więc w dębie moja mołodyca
Ze świecą - jasne dwa gołębie burczą;
Ksiądz pieczętuje sygnetem szlachcica
Listy... Posłuszne się papiery kurczą
W kopertę; z lakiem ożeniona świ�ca -
Mówiąc Delill[e]a stylem - styl tak sturczą
Poeci, że dziś gwałtem trzeba z Francji
Rozumu, jeszcze więc�j elegancji -
Ożeniona więc świeca z laską laku,
Wydała tę łzę, która z tajemnicy
Nie da się nigdy odedrzeć bez znaku -
Zwłaszcza jeżeli Moskal na granicy
Nie czyha na twój sekret, o Polaku,
Z pomocą drugi�j ożenion�j świ�cy,
I chmur z tajemnic twoich nie uchyla
Zdradziecką ręką nocy (styl Delill[e]a).
Już więc ksiądz Marek (tu mnie nie dościgną
Iksy warszawskie) kochanków zaślubił
I nim oboje w małżeństwie ostygną,
Przypieczętować chciał - już lak naczubił,
Już... już... Wtem szable mu po oczach migną!
Ksiądz wstał - szczęk wielki był - pieczątkę zgubił;
Ujrzał na ścianach boju stereotyp,
Bowiem dąb w środku był jak dagerotyp.
Co się więc działo zewnątrz, to się w łonie
Suchego dębu odbiło tęczowie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf