Aniszewski M. Zagorski P_ Podziemny Swiat Gor Sowich

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

poprzez umieszczenie ich w podziemnym, co prawda pomieszczeniu, ale
nie posiadającym żadnej klasy odporności, ewidentnie sugeruje
konieczność jak najszybszego uruchomienia połączeń kablowych. Tak
nadzwyczajna sytuacja może być podyktowana jedynie brakiem czasu na
budowę lub wykończenie właściwego do tego celu obiektu oraz dużą
pewnością, że obiekt ten nie będzie celem żadnych ataków w najbliższym
okresie, a przynajmniej do czasu przygotowania docelowych
Pomieszczeń przeznaczonych dla urządzeń stacji wzmacniakowej. Tym
bardziej, że po wybuchu wojny zaostrzyły się jeszcze standardy
bezpieczeństwa dla tego typu budowli i powinny być one wznoszone jako
obiekty całkowicie podziemne o dużej klasie odporności (nie mniejszej
niż Schweidnitz I) zarówno na ataki gazowe jak i bombowe Tymczasem
w przypadku Rzeczki nie można mówić o jakimkolwiek zabezpieczeniu,
zaś porównując ją do stacji wzmacniakowej w Zwidnicy wygląda
dosłownie jak piwnica do przechowywania ziemniaków! Wieloletni,
nieżyjący już pracownik PPTiT - pan Tadeusz Krawczyk - tak
relacjonował przejęcie tego obiektu w 1945 roku:
Pod koniec 1945 roku otrzymałem polecenie objęcia
kierownictwa nad stacją wzmacniakową Zwidnica II w
miejscowości Rzeczka. Zastałem tu parterowy barak
zbudowany z pustaków - była to część socjalna stacji
wzmacniakowej przewidziana dla obsługi. Część
techniczna znajdowała się natomiast w prowizorycznej
piwnicy obok baraku, gdzie były wszelkie urządzenia
stacji wzmacniakowej wraz z agregatem prądotwórczym.
Budynek był w stanie nienaruszonym a wszystkie
urządzenia cały czas pracowały. Pieczę nad nimi
sprawowali niemieccy pracownicy Poczty Rzeszy, których
byłem przełożonym do czasu wymiany ich na polskich
pracowników. Początkowo ruch na łączach był bardzo
niewielki i chyba z tego powodu w 1946 roku niemieckie
urządzenia zostały zdemontowane i wywiezione do
centralnej Polski - o ile dobrze pamiętam mówiło się o
Tarnowie. Nam przysłano wojskową przewozną stacje
wzmacniakową, taką na przyczepie. Pózniej obok baraku
powstał budynek nowej stacji a barak po jakimś czasie
rozebrano, pozostały po nim tylko fundamenty i obok
niego niewielka piwnica, w której pierwotnie była stacja
wzmacniakową".
Należałoby się zastanowić czy budowa linii FK 82 i stacji wzmacnia-
kowej była związana tylko z planem Barbarossa", czyli agresją na
Związek Radziecki czy też z innym zadaniem? Rozważając pierwszą
wersję, wydaje się, że prace rozpoczęto zbyt pózno, aby ukończyć je na
czas. Pierwotnie plan ataku przewidywał ofensywę na 15 maja 1941 roku,
jednak w związku z interwencją Hitlera na Bałkanach w
Jugosławii i Grecji termin przesunięto na 22 czerwiec 1941 roku. Nie
mniej jednak plan był przygotowany i podpisany przez Hitlera już 18
września 1940 roku. Opóznień w planowanych inwestycjach nie można
raczej tłumaczyć brakiem materiałów, ponieważ w tym czasie takie
kłopoty jeszcze nie występowały na dużą skalę, tym bardziej dla
inwestycji zlecanych przez armię. W innym przypadku, gdyby łączność ta
miała służyć do celów planowanej kwatery Riese", tempo prac wcale nie
powinno dziwić, bowiem nie było żadnego pośpiechu; ale w tym czasie
według znanych dokumentów nikt jej jeszcze nie planował. Gorączkowy
pośpiech przy uruchamianiu linii kablowej FK 82 i samej stacji
wzmacniakowej Schweidnitz II (Verst A II) można jedynie zrzucić na
karby postępów wojsk niemieckich podczas pierwszych miesięcy agresji
na ZSRR. Trudno jednak wytłumaczyć fakt pozostawienia stacji
Schweidnitz II w prowizorycznych pomieszczeniach do końca wojny,
nawet biorąc pod uwagę fakt, że Dolny Zląsk był w zasadzie do końca
terenem względnie bezpiecznym.
Niemieckie zródła powołujące się na dokumenty archiwalne twierdzą
że na koniec 1944 roku był w pełni ukończony bunkier łączności dla
stacji wzmacniakowej Schweidnitz II, ale nie zamontowano jeszcze
urządzeń. Jedynym ze znanych miejsc w najbliższej okolicy, bo w
zasadzie ze względów technicznych tylko najbliższa okolica wchodzi w
grę, jest podziemny kompleks Rzeczka. W tym miejscu zaś pojawia się
paradoks. Według zasad budowy bunkrów łączności przeznaczonych na
stacje wzmacniakowe i centrale łączności, kompleks Rzeczka należy
wyeliminować (!) ze względu na niemieckie przepisy dotyczące
bezpieczeństwa. Otóż, pod koniec wojny mówiły one wyraznie, że tego
typu obiekty mają być osobnymi budowlami, zagłębionymi w ziemi i
odpowiednio zabezpieczonymi przed atakami z ziemi i powietrza.
R�DIGER - WZEA ACZNOZCI DLA FHQ RIESE
W świetle znanych w Polsce dokumentów archiwalnych węzeł łącz-
ności o kryptonimie R�diger nabierał znaczenia strategicznego etapowo.
Pierwszy etap w jego historii dobrze obrazuje dokument w postaci mapy
topograficznej z naniesionym dużym okręgiem sygnowanym rzymską
cyfrą V i dwoma mniejszymi oraz wykazem łączy telefonicznych i
teleksowych. Mniejsze okręgi obrysowują dwa tunele kolejowe
przeznaczone na schrony dla pociągów specjalnych. Jak wiadomo
niemieckie sztaby oraz sam Hitler często wykorzystywali ruchome
punkty dowodzenia w postaci pociągów specjalnych, czyli mobilnych
kwater dowodzenia. Dla ich ochrony budowano początkowo specjalne
schrony kolejowe, takie jak na południu Polski w Stępinie (Anlage S�d)
czy w Jeleniu i Konewce koło Spały (Anlage Mitle). Wraz z rozwojem
wojny i koniecznością coraz większej mobilności zaniechano ich
budowy, zaczęto wykorzystywać istniejące budowle w postaci tuneli
kolejowych. Rozwiązanie takie było mniej kosztowne i bardziej
uniwersalne. Problem włączenia ruchomych kwater w ogólnokrajową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf