James Fenimore Cooper MĹody OrzeĹ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Elżbieta jakby skamieniała, wpatrzona w strasznego zwierza, błyskającego okiem i
gotującego się do skoku. Usta jej drżały a twarz okryła śmiertelna bladość.
Nagle doszedł jej uszu przyciszony głos:
- Proszę schylić głowę!
Usłuchała prawie bezwiednie i w tejże chwili dał się słyszeć wystrzał. Zawtórował mu
wściekły ryk miotającej się po ziemi pantery. Elżbieta ujrzała wysoką postać starego strzelca
stojącego tuż przy niej i wołającego teraz głośno:
- Stój Hektor! Do nogi! To zwierzę ma życie twarde, nie trzeba mu dowierzać.
Bumpo powtórnie wycelował i trafił w głowę pantery, która rozciągnęła się jak długa na
ziemi.
Ludwika otworzyła oczy. Strzelec przyniósł z pobliskiego zródła zimnej wody, która
ożywczo podziałała na zemdloną. Dziewczęta, drżąc ze wzruszenia, dziękowały gorąco swemu
wybawcy, który tylko uśmiechał się dobrodusznie i potrząsał głową.
- Nie sposób tak samym spacerować po lesie! Szczęściem tylko pies padł ofiarą ale mogło
być gorzej!... - rzekł tonem napomnienia. Po czym wyprowadził dziewczęta na drogę wiodącą do
Templtonu, a sam powrócił do lasu, w miejsce na którym leżała pantera. Usłyszał szelest w
pobliżu, przyłożył więc kolbę swej fuzji do ramienia i zawołał:
- Kto tam?
- To ja - odpowiedział pośpiesznie Hiram Dulitl, ukazując się spoza krzaków. - Cóż to? Na
polowaniu w taki upał? Wszak wiecie, że zabronione jest zabijanie zwierzyny w tym czasie. Zdaje
mi się, że słyszałem ujadanie psów, goniących zwierzynę. Zapłacicie karę za samowolę.
- Jak każą zapłacić, zapłacę - odrzekł Bumpo obojętnym tonem. Po czym dodał szyderczo:
- Donosicielowi podobno przypada połowa ze ściągniętej kary? Hiram spuścił oczy pod
przenikliwym wzrokiem strzelca.
- Tak, prawo przyznaje połowę temu, kto wykryje nadużycie - odpowiedział podkreślając
ostatnie słowa. - Widzę świeżą krew na rękawie. Musieliście zastrzelić zwierza.
- I jakiego jeszcze! Pyszny! - odrzekł Bumpo swobodnym tonem.
- Wiem, że macie psy, które gonią wyborną zwierzynę! Gdzież je ukryliście? - badał Hiram
z zaciekawieniem.
Strzelec zaprowadził go do drzewa, pod którym leżała pantera, a dalej nieco rozszarpany
pies i mała panterka.
- Pies sędziego Templa! Co to znaczy? - pytał Hiram zdumiony.
- Przyjrzyj się pan dokładnie, nie przypuszczasz przecie, żebym zamordował tego psa? -
Bumpo opowiedział pokrótce jak się rzecz miała, mówiąc w końcu ze złośliwym uśmiechem:
- Sądzę, że prawo nie zabrania strzelać do pantery?
- Przeciwnie, za skórę pantery wyznaczona jest duża nagroda.
- Trzeba będzie upomnieć się o nią - odrzekł Bumpo, zabierając się do zdjęcia skóry z
drapieżnego zwierza. - Jako urzędnik państwowy mógłby mi pan dać na piśmie upoważnienie do
otrzymania tej nagrody.
- Dobrze, możemy pójść do wigwamu i tam załatwimy formalności. Musicie złożyć
przysięgę, żeście sami zabili, tego wymaga prawo.
Bumpo oparł się na strzelbie i patrząc przenikliwie na Hirama, zapytał:
- Czy sądzi pan, że w mojej ubogiej chałupie znajdują się przybory do pisania? Dajmy temu
pokój, przy okazji odbiorę nagrodę. Ale co to się stało Hektorowi? Dusi się w swojej obroży. Czy
nie masz pan nożyka przy sobie.
Hiram podał mu swój nóż, nie domyślając się do czego to zmierza.
- Dobry nóż! - zauważył Bumpo, oglądając ostrze - gotów jestem przysiąc, że ten sam nóż
przecinał niedawno rzemień!...
- Chcecie przez to powiedzieć, że to ja spuściłem wasze psy? - oburzył się Hiram. - Co za
zuchwałe przypuszczenie!...
- Wcale tego nie twierdzę - odparł strzelec - przeciwnie sam je spuściłem, jak to zawsze
czynię wychodząc z domu. Zdumienie odmalowało się na twarzy Hirama, Bumpo zaś najspokojniej
w świecie poucinał rzemienie przy szyi swych wiernych psów i zwrócił nóż właścicielowi,
mówiąc:
- Radzę panu nie zbliżać się zbytnio do mojej chałupy!...
Tu naraz zimna krew go opuściła i uderzając mocno kolbą o ziemię, dodał groznym tonem:
- Nigdy za moją zgodą noga pańska w moim wigwamie nie postanie, jeżeli będzie pan
krążył dokoła, jakeś to robił przez cały ranek, możesz bardzo zle wyjść na tym!
Oczy Hirama błysnęły gniewem.
- A ja wam powiadam, że wyjdziecie znacznie gorzej, gdyż bezprawnie zabiliście jelenia i
to wam nie ujdzie na sucho!
To rzekłszy, począł cofać się pośpiesznie, bo wyraz twarzy starego strzelca nie wróżył nic
dobrego.
- Precz! precz!... - wołał Bumpo za uciekającym. - Strzeż się pan, mógłbym wziąć go na cel
jak panterę!...
Hiram nic nie odpowiedział na pogróżki, ale pałał niepohamowaną chęcią odwetu.
Bumpo udał się wolnym krokiem do swej siedziby. Zastał tam Edwardsa.
- Czy wszystko w porządku! - zapytał.
- Tak jest - odrzekł Młody Orzeł. - Ktoś próbował jednak otworzyć drzwi, ale mu się nie
udało.
- Znam tego "ktosia" - szepnął Bumpo ponuro - ale nie odważy się więcej tu pojawić, bo mu
łeb rozwalę!
Rozdział XIV - Tajemnicza pieczara. - Bumpo broni wejścia - do wigwamu
Podczas gdy nastąpiły te wydarzenia na jeziorze i w lesie, sędzia Temple z Ryszardem
jechali konno i oddalili się prawie o milę od miasteczka.
- Jakaż to wielka tajemnica, którą miałeś mi powierzyć? - zapytał sędzia zdumiony
powściągliwością w mowie swego, tak zazwyczaj gadatliwego, towarzysza.
- Zrobiliśmy doniosłe odkrycie - odrzekł Ryszard - i o tym właśnie chciałem pomówić z
tobą na osobności.
Sędzia uśmiechnął się z niedowierzaniem, znając bogatą fantazję przyrodniego brata.
- Zrobiliśmy, powiadasz, któż jeszcze prócz ciebie?
- Hiram Dulitl, człowiek bardzo wartościowy, doskonale sprawuje powierzony mu przeze
mnie urząd, następnie Jotam Riddel...
- Co? Ten próżniak i włóczęga, który nigdzie miejsca nie zagrzeje? Wybór niezupełnie
szczęśliwy. Cóż dalej?
- Bądz co bądz dokonane zostało odkrycie. Czy zastanowiłeś się kiedykolwiek, kochany
Marmaduku, co robi w twych posiadłościach ów Nataniel Bumpo, który zawarł przyjazń z Johnem,
mianującym się wodzem indiańskim i z twym nowym sekretarzem? Czy domyślasz się co ich łączy
ze sobą?...
- Czy posiadasz jakie dane w tym względzie? Przyznam się, że i mnie to bardzo interesuje -
odrzekł Temple z zaciekawieniem.
- Otóż dane są takie. Wiesz, że znajdują się skarby w tych górach, sam słyszałem jak
mówiłeś, że jesteś tego pewny, bo jeżeli Ameryka Południowa posiada kopalnie złota, dlaczegóż by
i w Ameryce Północnej nie znalazły się podobne bogactwa? Mam pewne poszlaki, że Bumpo wraz
z Indianinem i Edwardsem wydobywają cenne kruszce, przetapiają je cichaczem, jednym słowem
gromadzą skarby na twej własnej ziemi. Widziałem, jak Bumpo z Indianinem chodzili w góry z
oskardem i łopatą. Inni gotowi są świadczyć, że pewnego razu Bumpo powrócił po kilkudniowej
nieobecności, ciągnąc za sobą sanie naładowane niedzwiedzimi skórami; pod którymi znajdował
się jakiś duży, ciężki przedmiot, który wraz z Indianinem ostrożnie wydostali i przenieśli,
ukrywając starannie. Prawdopodobnie, były to narzędzia do wydobywania kruszców z ziemi! Od
tego czasu strzegą wigwamu dniem i nocą i wszystkim bronią doń wstępu. W parę tygodni potem
pojawił się ów rzekomy Edwards, który pomimo, że go przyjąłeś pod swój dach, dałeś zajęcie,
wymyka się bardzo często do swoich tajemniczych wspólników i nieraz spędza tam noce. Czym
mogliby się trudnić, zastanów się tylko. Topią metale i bogacą się twoim kosztem.
Sędzia uśmiechnął się z niedowierzaniem.
- %7ładen z podejrzewanych przez ciebie ludzi nie sprawia wrażenia bogatego człowieka -
odparł w końcu. - Ale zechciej mi powiedzieć dlaczegośmy właściwie tu przybyli? [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ ebook @ download @ pdf